روز دوم

خدا را شکر امروز روز آرومی بود. بعد از شبی که تقریبا دختره نگذاشت بخوابم. صبح مامان خوبی بودم و لااقل یه چایی دم کردم و صبحانه پسره را بهش دادم و راهی مدرسه اش کردم. پاداش نیکوکاریم را هم خیلی زود گرفتم. مادر جانم تلفن زد و پیشنهاد داد ناهار بریم آنجا. آقای پدر هم که ظهر نمیومد خانه و من هم کاری نداشتم و با کمال میل پذیرفتم. صبحانه یک برش تست سنان با یک قاشق سالاد الویه خوردم و ناهار یک و نیم کف گیر برنج با یک ملاقه خورش سبزی و شام یک کاسه سوپ آماده مگی با یک کف دست نان بربری. هر سه کاملاْ رضایت بخش بودن. ولی راستش سر میز ناهار با اینکه سیر شده بودم دوست داشتم بازم بخورم که جلوی خودم ایستادم و نگذاشتم.امروز حسابی گلوم درد میکرد و آب بی آب ولی به جاش ۴تا لیوان چای معمولی خوردم با دو تا خرما و یک قاشق مرباخوری عسل و ۳ لیوان چای لاغری دکتر سینا که من به حساب آنتی اکسدانش میخورم و خیلی دل خوش به لاغر کننده بودنش نکردم و دو تا لیوان هم ویتامین سی جوشان خوردم و یک لیوان شیر نسکافه گرم و یک سیب که البته این آخری را نفهمیدم که خوردم. یعنی یه گاز بهش زدم و بعد گمش کردم و روی شناختی که از خودم دارم میدونم که باید خورده باشمش. یک موفقیت دیگه اینکه فقط دو بار عصبانی شدم. یک بار سر میز ناهار که پسره دستش را زده بود زیر چونه اش و نشسته بود و نزدیک بود از خونه پرتش کنم بیرون و یک بار هم بعد از ظهر که دختره هی آب را باز کرد روی خودش و لباسش را خیس کرد و من چون سرما خورده است نگرانش بودم و لباسش را عوض کردم و اون دوباره رفت سر آب و انقدر این کار ادامه پیدا کرد که دیگه خانه مادرم لباس خشکی براش نداشتم.یه خوبی خیلی خوب امروز این بود که بعد از مدتها فرصتی پیدا کردم سر وقت ایمیلهام را چک کنم و به صفحه فیس بوکم سری بزنم. بد جوری چسبید. درضمن خوشحالم که با این که به قصد کم کردن روی خودم توسط خودم این صفحه را باز کردم میبینم که توی این فضا هم دارم دوستایی برای خودم پیدا میکنم که مشوقم هستن و درضمن بیخود و بی جهت دارم احساس میکنم که روز به روز دارم لاغرتر میشم- آره زندگی خوبه و منم قراره دوباره  به زودی سبک و باریک و خوش هیکل باشم. امروز حال و حس ورزش نبود یعنی من میخواستم یک کمی راه برم ولی پاهام باهام راه نیومدن و فقط صبح ۱۵ دقیقه هولاهوپ زدم. امیدوارم که فردا آدم تر از امروز باشم و درست تر از امروز زندگی کنم.